alex subiektywnie

Legenda polskiego rocka. Legenda polskiej muzyki. Ich płyta z 1997 roku – „Nic nie boli, tak jak życie” to najlepiej sprzedający się polski album w historii. Sprzedano ponad milion egzemplarzy!   Na koncie mają 15 studyjnych płyt, zagrali tysiące koncertów na całym świecie i zdobyli setki nagród.  Budka Suflera. W tym roku zespół świętuje 40-lecie istnienia i kończy karierę pożegnalną trasą koncertową: „A po nocy przychodzi dzień...” Przez cały rok grupa zapełniała największe hale i stadiony w 28 polskich miastach.

Rozpamiętując koncert Natalii Szroeder i Libera , siedziałam pod barierkami czekając na występ Sylwii Grzeszczak.     W pewnym momencie zaczęło padać. Choć nie jest to odpowiednie słowo. Tuląc swój plecak, aby ochronić go przed deszczem, przemokłam od stóp do głów. Na scenie pojawiła się pewna Pani, która mopem zrzucała wodę ze sceny, prosto na głośnik. Ten widok lekko mnie przeraził, ale kiedy rozbrzmiały pierwsze dźwięki i nic nie eksplodowało, byłam naprawdę szczęśliwa.   

Siedzę sobie wpatrzona w pustą kartkę i nie mam pomysłu jak powinnam zacząć dzisiejszy post. Były takie momenty, gdy miałam do opisania kilka podpisów, co z chęcią czyniłam na nudniejszych lekcjach. Była to właściwie produkcja taśmowa: kończyłam jedną notkę i już zaczynałam opis zdobywania kolejnego podpisu. Muszę przyznać, że wyszłam już z wprawy, a autograf, który chciałabym opisać otrzymałam już naprawdę dawno temu – w kwietniu - i nie pamiętam już nawet niewątpliwie ciekawych okoliczności jego otrzymania.

Nie tak dawno temu, na blogu pojawiła się moja pierwsza „poważna” relacja z koncertu, a już mam przyjemność zaprezentować Wam kolejne sprawozdanie z muzycznego wydarzenia. Dwudziestego czwartego sierpnia gościłam w Kobierzycach, gdzie miałam przyjemność wysłuchać Natalii Szroeder w duecie z Liberem.   Kilka godzin po ich koncercie, na scenie pojawiła się Sylwia Grzeszczak , ale o występie tej artystki będziecie mogli przeczytać za dwa tygodnie.

Nigdy nie pochłonął mnie świat gier. Nie potrafię wyobrazić sobie siebie siedzącej przed komputerem i grającą   w tę samą grę przez cały dzień, a nawet kilka dni pod rząd. Nie znaczy to jednak, że gry są mi całkowicie obce, jako mała dziewczynka uwielbiałam grać w The Sims , gdzie moim ulubionym zajęciem, niezbyt zresztą oryginalnym, było zabijanie simów. Sprawdzałam kolejne sposoby, ale moimi ulubionymi wciąż pozostawała śmierć głodowa, usuwanie drzwi i kupowanie dziesiątek regałów z książkami, które później podpalałam i   topienie sima.  

Mam przyjemność przedstawić Wam najważniejszy wpis, jaki dotąd pojawił się na blogu. Mam nadzieję, że Wam również się spodoba, a jego   bohaterką jest dziewiętnastoletnia wokalistka o aksamitnym głosie - Natalia Szroeder. Zadebiutowała solowym singlem – „Jane”, jednak prawdziwą popularność przeniósł jej duet z Liberem, z którym nagrała „Wszystkiego na raz”. Piosenka szybko podbiła serca słuchaczy i zdobyła listy przebojów, a kilka miesięcy później,   ten sukces powtórzył drugi wspólny utwór: „Nie patrzę w dół”.

Sezonowiec – kim jest i dlaczego tak denerwuje wiernych fanów, którzy kibicują swojemu ulubionemu artyście, sportowcowi od lat?  Czy to, że odkryli daną książkę wcześniej, niż większość, daje im prawo nazywać się „prawdziwymi fanami”, a tych,   którzy pokochali ją dopiero po oglądnięciu ekranizacji nazywać „sezonowcami”?

Pod koniec lipca miałam przyjemność pojechać na koncert Ewy Farnej. Kilka dni przed wyjazdem okazało się, że na tej samej imprezie wystąpi również Ewelina Lisowska , co przyjęłam z nieukrywaną radością. Pierwszą cześć relacji z wyprawy do Szymanowa - opisującą koncert gwiazdy znanej z takich przebojów jak: "Nieodporny rozum" czy "W stronę Słońca" - Eweliny Lisowskiej - możecie przeczytać tutaj . Dziś kolejna cześć, czyli koncert Ewy Farnej.

Podczas rozmowy kwalifikacyjnej dowiedziałam się, że nie należy tworzyć relacji z koncertów. Zdjęcia – tak, pisanie o muzyce – definitywnie nie. Bo przecież kiedy ktoś idzie na koncert, wie kto będzie występował, jakie piosenki będzie śpiewał i w jakim składzie będzie grał zespół.    Śmiem się nie zgodzić. O ile zamknięte, biletowane koncerty zazwyczaj skupiają fanów, którzy wiedzą o wszystkich tych szczegółach, to koncerty plenerowe są darmowe. Przez co wiele osób pojawia się na nich przypadkowo.

Kilka dni temu wróciłam z wakacji i jak zwykle przywiozłam dość niecodzienne pamiątki. Zamiast kubków, ręczników, figurek czy bransoletek, które tak naprawdę można dostać w każdym zakątku świata do którego się udamy, przywożę do domu dość specyficzne przedmioty.  Pierwsza grupa to drewniane figurki kotów, które mają różne odcienie, wzorki i znajdują się w różnych pozycjach. Drugą rzeczą, którą zawsze staram się przywieźć z podróży jest książka.

Jako, że Harry’ego od dawna już tutaj nie było, a wiem, że takie posty lubicie najbardziej, postanowiłam zdradzić Wam kilka moich refleksji, odczuć i sympatii względem serii Harry Potter . Pytanie będą dotyczyły zarówno książek jak i filmów.  Nie wiem skąd u mnie zamiłowanie do tagów, ale bardzo lubię wymyślać pytania, a jako egoistka z krwi i kości, jeszcze bardziej lubię na nie odpowiadać.

Tylko raz w roku wszyscy Polacy są razem i jednoczy ich dobry cel. Tylko raz w roku Polska to nie tylko Warszawa,  bo telewizja pokazuje miasta z całego kraju. Dziś, mam zaszczyt i przyjemność zaprezentować Wam mój wywiad z Panem Jerzym Owsiakiem. Człowiek, którego zna chyba każdy Polak. W 1993 roku założył Fundację Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, której finał, już od 22 lat, jednoczy wszystkich Polaków.

W 2012 roku, po raz pierwszy na festiwalu Off Plus Camera w Krakowie pojawiła się postać związana z Harrym Potterem , a przynajmniej ja pierwszy raz wiedziałam o obecności takiej osoby w naszym kraju. Parę dni przed rozpoczęciem festiwalu opublikowano wiadomość, że do stolicy Małopolski   zawita David Thewlis . To miłe, że   organizatorzy pomyśleli o fanach z całej Polski, którzy muszą zorganizować sobie przejazd, nocleg, nie wspominając o wolnym w pracy, jeśli chodzi o starszych fanów.   Jako osoba   niepełnoletnia nie mogłam wybrać się na taką wyprawę sama, tym bardziej bez zgody rodziców.

Kiedy rozpoczynałam swoją przygodę z blogowaniem, nie do końca wiedziałam, o czym będzie mój blog. Wiedziałam, że chcę pisać o Harrym, ale chciałam poruszać także inne tematy, a zdawałam sobie sprawię, że osób które lubią i Harry’ego i taką muzykę, filmy i zajęcia jak ja, nie jest dużo, dlatego trudno będzie mi zdobyć czytelników. Zdecydowałam się skupić na jednej kategorii tematycznej. Wkrótce potem dostałam swój pierwszy autograf i to właśnie ta tematyka na długi czas zdominowała mojego bloga. To właśnie autografy pozwoliły mi zdobyć czytelników.

Niestety niewiele osób dało się nabrać na mój bardzo śmieszny żart. I choć początkowo faktycznie miał być to tylko primaaprilisowy sucharek, im dłużej myślałam o „wzięciu urlopu”,   tym bardziej perspektywa braku   zmartwień na temat nowego postu, jego tematyką i faktem czy zdążę go napisać, coraz bardziej mi się podobała.   W końcu opublikowałam informację o chwilowym zawieszeniu bloga i przez trzy tygodnie nie pojawiło się nic nowego, a tak naprawdę przez dwa miesiące nie pisałam właściwie żadnego nowego wpisu.

Na początku roku chciałam odejść odrobinkę od tematyki potterowej. Nie chciałam pisać wyłącznie o magicznej sadze i moich autografach. Przyznaję jednak, że odrobinę bałam się pisać o czymś nie związanym z Harrym, gdyż zazwyczaj takie notki nie cieszą się popularnością, ani Waszym zainteresowaniem. Dziś jednak spostrzegłam, że w ciągu ostatnich dwóch miesięcy wpisów nie poświęconych Potterowi było całkiem sporo i choć nie wszystkim się spodobały, pisanie ich sprawiło mi dużą przyjemność.

Wczoraj na blogu miały pojawić się wyniku konkursu, jednak z powodu małych problemów technicznych pojawiają się dopiero teraz.

Podobno koperty wychodzą mi nie najgorzej, a sama muszę przyznać, że moje ostatnie „dzieła” nawet mnie samej się podobają, a jestem wobec nich dość wymagająca. Jednak początki mojej przygody z pisaniem listów do gwiazd i ozdabianiem kopert nie były wcale takie proste. Gdy dziś patrzę na swoje pierwsze „produkcje” nie mogę uwierzyć, że mogłam zaakceptować coś takiego. Każda koperta jest dla mnie jednak bardzo ważna i cenna, każda mnie czegoś nauczyła i dziś umiem coraz lepiej sprostać swoim oczekiwaniom.

Moja przygoda ze zbieraniem autografów rozpoczęła się od wysłania  listu do Emmy Watson i Alana Rickmana. Po co zacząć od kogoś, kto odpisuje na listy fanów regularnie i w miarę szybko?   Czyż nie warto   spróbować   utrudnić sobie życie i zacząć od aktorki, której zdobycie autografu właściwie graniczy z cudem i aktora, który odpisuje niezwykle rzadko?   Pójście na łatwiznę zdecydowanie nie jest dla mnie, zawsze lubię wybierać trudniejsze rozwiązania, często nawet nieświadomie. Oczywiście na żaden z listów nie otrzymałam odpowiedzi. Cóż za niespodzianka…

Blisko rok temu wszystkie radia pokochały nowy duet Libera – Wszystkiego na raz i można było usłyszeć go za każdym razem, gdy włączyliśmy radio. Niewątpliwie największym atutem tej piosenki jest Natalia Szroeder. Muszę przyznać, że sama odkryłam ten utwór już kilka miesięcy po premierze, na jednym z festiwali. Wykonanie owej piosenki na żywo zrobiło na mnie bardzo duże wrażenie. Już dawno nie pojawiał się nikt o tak czystym, pięknym głosie, który nie był wypromowany przez talent-show.

W czwartek zakończyło się glosowanie w   konkursie Blog Roku.   Serdecznie dziękuję każdemu, kto zechciał wspomóc mojego bloga i wysłał SMS-a. I choć, oczywiście, nie udało mi się przejść dalej, otrzymałam 5 razy więcej głosów niż w zeszłym roku, co bardzo mnie cieszy. Raz jeszcze dziękuję! Od początku sceptycznie podchodziłam do pomysłu brania udziału w tym konkursie,  gdyż sama nie jestem fanem głosowania za pomocą smsów.

Czarodzieje i czarownice!  Już dziś startujemy z magicznym konkursem i zapraszamy Was do wspólnej zabawy!

Kiedy byłam mała, w telewizji lubiłam oglądać M jak miłość i Rodzinę zastępczą. Oczywiście najpierw pierwsze miejsce zajmowały różnego rodzaju bajki, choć zawsze najbardziej lubiłam animacje Disney, które tatuś co jakiś czas przynosił mi na kasetach wideo. Przejdźmy jednak do trochę późniejszego etapu życia, kiedy już bardziej świadomie zaczęłam oglądać telewizję. Później pojawiła się Magda M. i choć byłam stanowczo za mała, aby ten serial oglądać i rozumieć, od zawsze go uwielbiałam, a apogeum mojego zainteresowania wybuchło podczas emitowania trzeciej serii, kupowałam sobie nawet biało czarne ubrania, moim ulubionym motywem były groszki.

Od dawna pragnęłam mieć podpis Emmy Watson w swojej kolekcji. Kiedy zaczynałam moją przygodę ze zbieraniem autografów, to właśnie ona była pierwszą osobą, do której chciałam napisać. To jej autograf jest moim największym marzeniem. I nie obchodziło mnie czy aktorka odpisuje na korespondencję fanowską z agencji, czy tylko z adresów VV, czy chce mieć wolny czas dla siebie i przyjaciół, czy może ciągle angażuje się w nowe przedsięwzięcia i nie ma wolnego czasu… Nic mnie nie interesuje. Chcę mieć jej autograf. Już, teraz, natychmiast!

Nowy rok, nowe wyzwania i nowe postanowienia.  Choć sama nie lubię robić żadnego rodzaju postanowień noworocznych,   trzeci już raz z rzędu pod koniec roku zastanawiam się co chciałabym osiągnąć w przeciągu kolejnych 12 miesięcy, jakie są moje cele i plany.  Ale jaki ma sens snucie takich planów, jeśli nie rozliczałbym się z poprzednich założeń. Dlatego chciałabym podzielić się z Wami częścią moich postanowień z ubiegłego roku, aby dodatkowo zmotywować się do działania w tym roku.