PATOS

Mogliście odnieść wrażenie, że jest to blog o Harrym Potterze, dziś mam dla Was psikusa i notkę o czymś zupełnie innym. Postanowiłam gdzieś wylać swoje żale. Dlatego ostrzegam, że nie będzie to merytoryczna wypowiedź, czasami może wkraść się patos i żal. Wątpię, że ktoś  przeczyta to do końca, ale mam taką nadzieję. A ostatnio znów przekonaliśmy się, że nadzieja umiera ostatnia.

Euro 2012 -  ma trzy oblicza. Jedno to wspaniałe sportowe widowisko, masa meczy, bramek. Druga, to my – kibice, bez których mistrzostw po prostu by nie było.

To nasze emocje, żale, smutki i radości tworzą tę imprezę. To dzięki nam to wydarzenie może się odbywać. To my kupujemy bilety, gadżety, wydajemy setki, a nawet tysiące złotych, by zobaczyć mistrzowską grę piłkarzy z całej Europy. Niewiele co prawda z tych pieniędzy trafia do budżetu kraju, w którym odbywa się taka impreza, a to on musi wydać najwięcej, aby móc takie wydarzenie przeprowadzić.  Najwięcej zarabiają organizacje typu UEFA.

Jednak to EURO jest szczególne, ponieważ jest współorganizowane przez Polskę. To właśnie my musieliśmy wydąć miliony, aby wybudować stadiony, aby trawa na nich była odpowiednio zielona, by miała dokładną co do milimetra wysokość. To my wydaliśmy miliony na remonty peronów, budowę autostrad, dróg ekspresowych, terminalów lotniczych. Dokonano tego na EURO, dla gości zza granicy. Gdyby nie ME na te inwestycje trzeba by było czekać jeszcze latami. Czyli... Dla Polaków nie warto? 

Jedno jest pewne, to co udało nam się osiągnąć, zbudować, tego nikt nam już nie odbierze. I to jest właśnie trzecia strona takiej imprezy -  przygotowanie. Wybudowanie odpowiedniej infrastruktury. I tutaj pojawiają się schody. Ciągle słyszymy o bankrutujących firmach, problemach w budowie autostrady, ale dlaczego tak jest?  O tym się nie mówi. Unika się tego tematu nawet udaje się, że go nie ma.

To mówi wszystko.

Ale skupmy się na emocjach sportowych.

38 milionów Polaków.  Każdy z nich ma swoje życie, problemy, smutki, radości. Każdego dnia żyje odseparowany od innych, każdy żyje dla siebie, byle mieć lepiej od innych, a raczej, żeby inni mieli gorzej od niego. Ale te 38 milionów serc potrafi się zjednoczyć, zapomnieć o smutnej i szarej codzienności i tak też się stało. Cała uwaga polskiego narodu skupiła się na piłce nożnej. Rok temu, a nawet  na początku tego roku sami wyśmiewaliśmy naszą reprezentację. Czym bliżej jednak było 8 czerwca, tym bardziej media podgrzewały atmosferę, o polskiej kadrze mówiło się wyłącznie w superlatywach. Z każdym dniem widać było więcej flag, w sklepach sprzedawano coraz więcej biało-czerwonych gadżetów. Furorę zrobiły flagi na samochodach, ubranka na lusterka. Zaczęto dawać nam nadzieje, kiedy obejrzeliśmy pierwszy mecz, zobaczyliśmy, że jest w co wierzyć, że naprawdę może się udać.

Mecz z Rosją przypomniał swoistą wojnę, z której wyszliśmy z remisem, ale czuliśmy się zwycięzcami. Lewy, Błaszczykowski i Tytoń, z miejsca sali się bohaterami narodowymi, piłką zaczęły interesować się nawet najbardziej zatwardziałe przeciwniczki futbolu. Internet zalewały obrazki dopingujące drużynę. Wielki balonik nadziei, zostawał napompowany do granic możliwości.

 

Przed meczem z Czechami, dziękowaliśmy, że jest  to mecz o wszystko, a nie tradycyjnie o honor. Zapewnialiśmy, że cieszymy się już z takiego sukcesu. Jednak po meczu we Wrocławiu, nastawienie kibiców radykalnie się zmieniło. Kibice podzielili się na dwa obozy. Jeden, znacznie mniejszy – niemal przez łzy dziękował za chwile radości i nadziei, jakie dała nam ta reprezentacja. Druga grupa, która stanowi znaczną większość, obraziła się na polskich reprezentantów. Osobiście zaliczyłabym się do pierwszej grupy. Sądzę bowiem, że  należy im podziękować, że przełamali niechlubną tradycję i trzeci, grupowy mecz nie był jedynie o honor, był o wszystko. Mieliśmy szanse go wygrać, nawet niektórzy Czesi obstawiali, że to Polska wygra. Ale to co najbardziej boli to fakt, że mogliśmy to wygrać. Mieliśmy ogromne szanse, żeby znaleźć się w ćwierćfinale. Było tak blisko. Graliśmy dobrze, mieliśmy szanse na zdobycie bramek, lecz potem nadmuchany balonik nadziei pękł. Mieliśmy szanse, mogliśmy to wygrać. To było w zasięgu naszych możliwości. Mogliśmy.

W meczu z Grecją bohaterem był Lewandowski.

W meczu z Rosja bohaterem był Błaszczykowski.

Na mecz z Czechami bohatera zabrakło.

Pierwsza połowa z Grecją i druga z Rosją. Tylko tyle dobrej gry zaprezentowali nasi piłkarze. Jednak mecz trwa 90 minut. W fazie grupowej zagraliśmy 3 mecze czyli minut 270, tylko 1/3 tego czasu umieliśmy wykorzystać. Jakim cudem w swoich klubach piłkarze potrafią grać wspaniale cały mecz, nawet kila dni pod rząd, a w reprezentacji skrzydła opadają im po kilkunastu minutach. Dla nas EURO już się skończyło, za nim tak naprawdę na dobre się zaczęło. Polacy przegrali, jednak Polska zwycięży, turystom się u nas podoba i jeśli tylko sondaże mówią prawdę, wrócą do Polski w przyszłości, polecą wizytę w naszym kraju znajomym.

Trafiliśmy do grupy marzeń. Po losowaniu trenerzy wszystkich czterech drużyn się cieszyli. Dwóch cieszyło się na próżno. Odchodzimy z mistrzostw, we wszelkich rankingach byliśmy najgorszą drużyną mistrzostw. Jesteśmy na ostatnim miejscu w najgorzej grupie. ALE. Nie jednak nie jesteśmy najgorsi. Dwa razy zremisowaliśmy, udało nam się zdobyć dwa punkty, a Holandia – jeden z  faworytów odchodzi z zerem na koncie. A faworyt naszej grupy -Rosja, odchodzi razem z nami. Kiedy zremisowaliśmy z Grekami, słychać było tylko: nie było zmian, nie było zmian. Po remisie z Rosją, czuliśmy się jak wygrani, zobaczyliśmy piłkę na wysokim poziomie, dali nam nadzieję, że z meczu na mecz będzie coraz lepiej. Ale cóż się stało podczas meczu o wszystko? Tuż po rozstrzygnięciu spotkania falę krytyki musiał przecierpieć trener, żartobliwie obecnie nazywany Smutą. 

Trener zapowiedział koniec przygody z reprezentacją, zostaje jednak jeszcze jedna sprawa – Lato,

obiecał, ze poda się do dymisji jeśli Polska nie wyjdzie z grupy, a zatem czekamy. Chyba jednak się nie doczekamy bo "ten człowiek ma więcej włosów niż honoru". Jednak kto poprowadzi naszą drużynę dalej, nie wiadomo, a już we wrześniu eliminacje do Mistrzostw Świata, znów jesteśmy w jednej z lżejszych grup, znów będziemy mieć nadzieje, a jak to się skończy... Zobaczymy. Jak zawsze będziemy kibicować i trzymać kciuki do samego końca.

Godnie zachowali się nasi piłkarze, nie obrzucają się błotem, nie zwalają winy na siebie nawzajem, otwarcie przyznają się do winy i mówią „inni byli lepsi”. Nie uciekli, nie udali się do domów, ale stanęli z nami twarzą w twarz, pojechali do warszawskiej strefy kibica, podziękowali za doping, a było za co, bo takich kibiców jak Polska,  nie ma nikt.

 

Po tym wszystkim przyszedł czas na zmierzenie się z porażką. Tym bardziej gorzką, że naprawdę zaczęło nam wychodzić, naprawdę mieliśmy szanse. Teraz emocje powoli opadają. Znów wracamy do szarej rzeczywistości. Znów przedwcześnie, brutalnie pozbawieni nadziei.